Tierra del Fuego en Torres del Paine

Iets meer dan 2 weken geleden heb ik het noorden van Argentinië verlaten voor het zuiden. Een aardige omschakeling: van 30 graden en zonnig naar 10 tot 20 graden, harde wind en af en toe regen. Van korte broek en slippers naar trekkingschoenen, fleece jackets en gore-tex jassen. Van plazas en historische gebouwen naar bergen, meren en gletsjers. Van 6 uur ´s ochtends thuiskomen uit de club naar 7 uur ´s ochtends wakker worden. En van lui reizen met de metro naar trekken door de bergen met een 16 kg backpack.

Ik heb het vliegtuig genomen naar Ushuaia, waar ik eerst 5 dagen heb doorgebracht. De meest zuidelijke stad van de wereld: "el fin del mundo". Voor een stad zo ver van de evenaar was het opvallend warm, meestal was het zonnig 20 graden overdag. Dat in combinatie met een stevige wind, de zee en een gletsjer in de bergen is voor mij een garantie om eens goed te verbranden.

Na Ushuaia ben ik voor de eerste keer de grens overgestoken naar Chili: Punta Arenas en Puerto Natales. Sanne (mijn nichtje) heeft 2 jaar in Punta Arenas gewoond en heeft geregeld dat ik daar bij vrienden kon blijven slapen (nogmaals bedankt!). Na 3 weken slapen in dorms was het heerlijk om weer eens een eigen slaapkamer te hebben en niet afhankelijk te zijn van de ontbijttijden van het hostel. Tot nu toe heb ik pas één ontbijt gemist, maar dat betekent regelmatig een korte nacht. Naast het hoofddoel in (Pinguins kijken) heb ik in Punta Arenas de nodige uren bijgeslapen.

Puerto Natales is een dorp dat vooral bestaat uit toeristen. Het dorp is gegroeid omdat het de dichtsbijzijnde plaats is bij het nationaal park "Torres del Paine". Dit park is één van de mooiste (wandel)gebieden ter wereld. Ik heb hier een bekende tocht (de "W"-circuit) gelopen. In totaal meer dan 100 km door bergachtig gebied. We hebben wel gelijk de echte versie gedaan: zonder gebruik te maken van de refugios in het park waar je voor veel geld goed kan eten en slapen. Dat betekent dus 16 kg aan bagage (tent, slaapzak, kleding voor wind en kou en 5 dagen eten) die je ruim de helft van de tijd meeneemt. Ondanks dat heel veel toeristen dezelfde route lopen is het gelukkig niet echt druk in het gebied. Je komt genoeg mensen tegen (vooral op de campings), maar het is ook mogelijk om een uur te lopen zonder iemand anders te zien.

In Nederland heb ik nooit de neiging om te gaan wandelen: hardlopen is een stuk efficienter om snel moe te worden en als ik tijd heb pak ik liever de racefiets om wat verder te komen. Mijn enige ervaring met wandelen was daarom 2 niet al te lange tochten in Ushuaia. Met kamperen heb ik wel ervaring, maar toch op een andere manier. Normaal gesproken gaat er een koelbox en BBQ mee en rijden we dagelijks één of twee keer op en neer naar een supermarkt om nieuw eten te halen. Nu moet alles voor vijf dagen in één backpack en kan ik dus geen 500 gram vlees per dag meenemen. Het leven werd dus iets primitiever: pasta, soep, muesli en melkpoeder waren de hoofdingredienten voor 5 dagen. Uiteindelijk hebben we het overleefd en hebben we de tocht afgesloten met een goede steak in een chileens restaurant.

Mijn plan was om vanaf het uiterste zuiden langzaam naar het noorden te trekken. Van Ushuaia naar Lima is 4.800 km, in 2,5 maand moet dat lukken. Na ruim 2 weken heb ik Puerto Natales bereikt: 400 km van Ushuaia. Dit tempo bevalt me eigenlijk wel, maar om eind maart in Lima te zijn zal ik toch iets moeten versnellen. In de komende weken zal ik dus weer de nodige uren in de lange afstand nachtbussen doorbrengen of misschien nog een keer een vliegtuit moeten nemen. Nu staan alleen de eerste dagen nog vast: vanavond reis ik naar El Calafate, daarna ga ik door naar El Chaltén, waar Sander (mijn broer) als het goed is ook aankomt.

Haste Luego!